ACTUS I, Scaena I
DUX. Si musica est cibus amoris, tam canite,
Date mihi excessum eius; ut, est nimis,
Appetitus aegret, et moritur.
Illid carmen, fuit libramen mortuum;
O, supervenit me aure tamquam dulcis sanus
Quid spirat in herba violarum,
Raptum adoletumque. Desinate, nihil,
Non est dulcis ut eram.
O spiritus amoris, quam vegetus es,
Ut capacitas tua tamen
Recipit tamquam mare, nihil ibi intrat,
Aestimationis altitudonisque maximi,
Sed cadit in humilem respectum pretiumque plebium
In etiam momento. Libido est tam plenus formarum ut solum id est absurdus.
CUR. Venaberisne, meus dux?
DUX. Quid, Curie?
CUR. Cervum.
DUX. Venior ita – decorissime quid habeo.
O cum primo mei oculi Oliviam viderent,
Putavi eam purgavisse pestem ab aere!
Eo tempore verti in cervum,
Et mei voluptates, tamquam diri crudelesque canes,
Dehinc persecutus sint.
Intra VALENTINE.
Quam nunc, quid nuntium venit a beam?
VAL. Si placet vobis, mei dux, non possum admitteri,
Sed ab ancula eius hoc responsum redet:
Caelum ipsud, usque tempus septem annorum,
Non probe videbit vultus eius,
Sed tamquam monacham ea obscura ambulabit,
Et irrorabit semel a die omnis cubicula eius
Cum lacrimis quid offendit oculum; facit omnis huius ut condiat
Amorem mortui fratris, qui vult conservare
Servareque in eius memoria tristis.
DUX. O, ea quae habet pectorem illius candidate formae,
Ea quae dat talis hoc debitum amoris ad modo frater,
Quam amabit cum clara aurea sagitta necaverit grecem ceterae affectiones
Quae vivint in ea; cum iecur, mens, pectorque,
Haec soli princepes, sunt omnes complent subornant
Eius dulces formae ab uno rege!
Praeceite ante me ad dulces herbas florum,
Cogitationes amoris cubant bene cum circumvestiantur ab trichilis.
Exeunt.
DUX. Si musica est cibus amoris, tam canite,
Date mihi excessum eius; ut, est nimis,
Appetitus aegret, et moritur.
Illid carmen, fuit libramen mortuum;
O, supervenit me aure tamquam dulcis sanus
Quid spirat in herba violarum,
Raptum adoletumque. Desinate, nihil,
Non est dulcis ut eram.
O spiritus amoris, quam vegetus es,
Ut capacitas tua tamen
Recipit tamquam mare, nihil ibi intrat,
Aestimationis altitudonisque maximi,
Sed cadit in humilem respectum pretiumque plebium
In etiam momento. Libido est tam plenus formarum ut solum id est absurdus.
CUR. Venaberisne, meus dux?
DUX. Quid, Curie?
CUR. Cervum.
DUX. Venior ita – decorissime quid habeo.
O cum primo mei oculi Oliviam viderent,
Putavi eam purgavisse pestem ab aere!
Eo tempore verti in cervum,
Et mei voluptates, tamquam diri crudelesque canes,
Dehinc persecutus sint.
Intra VALENTINE.
Quam nunc, quid nuntium venit a beam?
VAL. Si placet vobis, mei dux, non possum admitteri,
Sed ab ancula eius hoc responsum redet:
Caelum ipsud, usque tempus septem annorum,
Non probe videbit vultus eius,
Sed tamquam monacham ea obscura ambulabit,
Et irrorabit semel a die omnis cubicula eius
Cum lacrimis quid offendit oculum; facit omnis huius ut condiat
Amorem mortui fratris, qui vult conservare
Servareque in eius memoria tristis.
DUX. O, ea quae habet pectorem illius candidate formae,
Ea quae dat talis hoc debitum amoris ad modo frater,
Quam amabit cum clara aurea sagitta necaverit grecem ceterae affectiones
Quae vivint in ea; cum iecur, mens, pectorque,
Haec soli princepes, sunt omnes complent subornant
Eius dulces formae ab uno rege!
Praeceite ante me ad dulces herbas florum,
Cogitationes amoris cubant bene cum circumvestiantur ab trichilis.
Exeunt.